Jahérna jæja

Flestu má nú reyna að telja krökkum trú um :-)

Samtal okkar mæðgina í morgun:

Rúnar: mamma, er Doddi frændi bróðir þinn?

Ég: já

Rúnar: Hvað er hann gamall?

Ég: hann er jafngamall pabba þínum

Rúnar: Nema hann er sterkari

Ég: hvernig veistu það?

Rúnar: Doddi sagði mér það í fyrra

Góður þessi :-)

Spillt af eftirlæti

Villi hefur verið ansi duglegur að spilla okkur Rúnari Atla með morgunmat um helgar. Flestar helgar fáum við íslenskar pönnukökur annan morguninn og vöfflur hinn.

Nú vill svo til að Villi er á ferðalagi um þessa helgi og við Rúnar vorum eitthvað að ræða það í gær að nú fengjum við hvorki pönnukökur né vöfflur um helgina. Heyrist þá í honum „hvað fáum við?“

Greinilega ekki gert ráð fyrir að mamma reddi þessum málum :-)

Rehoboth

Við í framkvæmdanefnd makaklúbbsins höfum verið ansi duglegar það sem af er ári. Eins og ég bloggaði um um daginn þá fórum við til Góbabis með frystikistu með okkur. Svo erum við að vinna að verkefni í Mount Sinai Centre í Katutura sem ég á eftir að blogga um.

Í dag skelltum við okkur til Rehoboth, sem er bær rúmlega 80 km fyrir sunnan Windhoek. Við heimsóttum elliheimili þar og fengum að skoða okkur um og spjalla við starfsfólkið. Þarna búa 11 vistmenn með fjóra starfsmenn. Húsið sjálft er í góðu standi og það er mjög hreinlegt þar en það er ekki neitt til neins. Það búa þrír vistmenn saman í herbergi og enginn er með persónulega hluti með sér. Tveir af þremur hafa náttborð og dýnurnar eru nú ekki til að hrópa húrra fyrir. Við töldum átta brotnar rúður og hurðar að herbergjum hafa ekki hurðarhúna og þ.a.l. ekki hægt að loka þeim. Það er sár þörf á pípulagningarmanni til að laga klósett, þau virka fá. Það er ekki borð fyrir vistmennina til að borða við og ekkert heitt vatn. Þetta er svona það helsta. Reyndar er þvottavélin ónýt og sú sem sér um þvottinn þarf að handþvo allan þvott daglega og notar til þess baðkarið sem hún þarf að bogra yfir.

Við tókum fullt af myndum og munum svo á næsta fundi ræða um hvað/hvort makaklúbburinn geti gert til að aðstoða þetta yndislega fólk. Því þrátt fyrir það sem við köllum bágar aðstæður þá eru vistmenn ánægðir með sitt og glaðir.

Hluti vistmanna.

Sem þakklætisvott, færðum við öllum vistmönnum poka með ýmsum hreinlætisvörum, kexi og súkkulaði. Þessi maður (hér að ofan) fór strax með sinn poka inn í herbergi og passaði vel upp á sitt :-)

Framkvæmdanefndin ásamt Silvíu, húsmóðir heimilisins, f.v. Maarika, Silvia, Teresa, Margret og ég. Á morgun heimsækjum við svo skóla í Katutura og sjáum til hvort við getum ekki greitt skólagjöld fyrir einhverja nemendur. Svo eigum við fund með Khomas Women for Development og fáum að heyra hvað þær eru að gera og að lokum kíkjum við í Mount Sinai Centre. Það verður sem sagt enn einn dagurinn á morgun þar sem lærdómur kemst ekki að :-)

Ýmsar stellingar

Ótrúlega þægilegt að horfa á sjónvarpið í þessari stellingu :-)

Þrjóskan komin í hús

Mig hefur langað að læra bútasaum í mörg ár, en einhvern veginn hefur aldrei orðið neitt úr því. Ég hef þó reynt nokkrum sinnum; fer í búðir og skoða blöð, vel flott efni og eyði helling af peningum í þetta :-) Kem svo heim og reyni mitt besta en árangurinn hefur látið á sér standa og allt endar lengst inni í skáp.

Svo í fyrra komst ég loks í samband við konu eina hér í borg sem heldur bútasaumsnámskeið. Ég ræddi við hana í maí í fyrra og hún lofaði að hringja þegar námskeiðin hæfust aftur (ca ágúst/sept). Árið 2009 leið án þess að ég heyrði í henni. Þannig að núna í janúar hringdi ég aftur og nú sagði hún að námskeiðin hæfust í febrúar og hýn myndi hafa samband. Nú er kominn mars og ekki hef ég heyrt í henni. Þannig að í vikunni fékk ég nóg og fór aftur af stað í innkaupaleiðangur. Ég er núna að taka námskeið á netinu og ég ætla ekki að hætta fyrr en ég er búin að ná tökum á þessu - ætla að fara þetta á þrjóskunni :-)

Ég er nú þegar búin með þrjár "blokkir" og þetta gengur bara þokkalega. Lofa að setja mynd inn á bloggið sama hvernig árangurinn verður :-)

..og eftir voru sjö

Fiskunum hans Rúnars heldur áfram að fækka, eru komnir niður í sjö stykki. Ég get nú ekki sagt að ég syrgi þá - gullfiskar fríka mig út, úff. 

Hann tekur þessari fækkun ósköp rólega. Reyndar náðu þau Flora þessum síðasta sem dó og sá var settur í eldspýtnabox. Eftir að hafa verið með boxið á sér í um klukkutíma var honum svo bara hent í ruslið. 

Ekki málið