Styttist í þetta

Nú eru tvær vikur í brottför og ég segi bara eins og er að ég er komin með smá hnút í magann. Bæði vegna undirbúnings flutninganna og ferðalagsins sjálfs. Enn og aftur er ég að pakka niður, það eru ekki nema átta mánuðir síðan ég pakkaði síðast niður og ég er alveg komin með upp í kok af þessu. Við Villi flytjum nú "létt", það eru örfáir kassar sem fara vegna okkar, ætli þeir verði ekki fjórir. En það er sonurinn, það er ekki hægt að segja að hann flytji "létt" eins of foreldrarnir. Í þessum töluðum orðum er stofan undirlögð undir Playmo því það þarf að sjálfsögðu að sortera allt áður en því verður pakkað. Ég er nú að vona að ég klári þennan pakka í dag og geti þá fljótlega skellt mér í Legóið - það verður sko ekki minna mál en Playmóið.

Um leið og ég er að pakka þá er ég að reyna að ganga þannig frá íbúðinni að Dagmar geti flutt inn. Hún kemur náttúrulega með sína búslóð og því þarf að gera pláss fyrir hana. Þannig að nú er bara verið að henda og verða sjálfsagt farnar nokkrar ferðir á Sorpu.

Svo er það ferðalagið sjálft. Þar sem við eigum bíl í Namibíu munum við keyra þaðan yfir til Malawi. Við höfðum alltaf gert ráð fyrir að keyra: Namibía, Botswana, Zimbabwe, Mosambík og loks Malawi. En svo var Villa bent á aðra leið, þ.e. að fara í gegnum Zambíu og sú leið virðist töluvert styttri. Þannig að við ákváðum að fara frekar þá leið.

Við erum ansi róleg hvað gistingu á leiðinni varðar og höfum ekki enn pantað gistingu. Við eigum nefnilega eftir að ákveða nákvæmlega hvernig við ætlum að gera þetta, þ.e hvað ætlum við að keyra mikið á dag og þess háttar. En það hlýtur að fara að koma, kannski ekki seinna vænna :-)

- Posted using BlogPress from my iPad

Tinna Rut og Justin

Þetta er ein af örfáum myndum sem ég tók þegar ég var hjá Tinnu Rut. Gæðin eru nú ekkert sérstaklega mikil en það verður að hafa það.

Nett áfall

Eins og ég hef bloggað um áður, þá fékk ég iPad2 (hér eftir kallaður paddi) í afmælisgjöf. Þetta er algjör dúndurgræja og ég er svo ánægð með hana. Þegar við fórum til Svíþjóðar og Danmerkur í júní tók ég að sjálfsögðu þetta töfratæki með mér. Stundum báðu krakkarnir um leyfi til að fá að leika sér á paddanum og ég af minni alkunnu góðmennsku veitti þeim náðarsamlegast leyfi. Þar sem ég átti ekki hulstur utan um paddann var ég mjög meðvituð um að rispa ekki gripinn. Því varð alltaf að vera til taks viskastykki eða einhver mjúk tuska til að leggja á borðið undir paddann. Krakkarnir voru með þetta alveg á hreinu og pössuðu mjög vel upp á gripinn.

Svo lá leið mín til Prince George til hennar Tinnu minnar og að sjálfsögðu tók ég paddann með. Þar keypti ég hulstur um gripinn og gat því andað aðeins léttara hvað rispur varðar. Eins og ég hef áður bloggað um átti ég yndislegan tíma hjá henni dóttur minni.

Ferðalagið heim gekk vel, var doldið langt en ókey, ég lenti á Íslandi um miðnætti og var mjög spennt að hitta strákana mína aftur. Ég er nýbyrjuð að taka fullan toll þegar ég lendi hérna heima – núna í sumar frá Svíþjóð var í fyrsta sinn J Ég sem sagt keypti mínar vínflöskur sem leyfilegar eru og m.a.s. sígarettur (fyrir einvherja ónefnda) J Taskan mín kom fljótlega út og ég var tilbúin að hitta gæjana mína sem biðu mín. Annar þeirra var reyndar hálfsofandi að bíða eftir mér en það dró ekki úr spenningnum hjá mér að hitta þá.

Nú var ég tilbúin að ganga í gegn og hitta strákana, kemur þá ekki einn tollari og vill endilega tala við mig og skoða varninginn minn. Hann bað mig voða kurteislega hvort ég vildi ekki koma og leyfa sér að skoða í töskurnar mínar. Ég hélt það nú – ekki málið. Hann byrjar að skoða tollinn minn og þar var allt í lagi (glætan að ég myndi þora að taka meiri toll en ég má taka með mér inn í landið) J Svo biður hann mig að setja töskurnar í gegnum skannan – ekki málið. Nú vill hann fá að skoða í handtöskuna mína og það var minnsta mál. Þar var ég með paddann og poddann, reyndar tvo því ég var með minn og Tinnu; ásamt einhverju öðru smálegu. Tollarinn reyndar fattaði ekki að ég var með padda en ég vissi það ekki fyrr en síðar.

Svo vill hann fá að skoða í stóru ferðatöskuna því hann hafði séð í skannanum að ég væri með einhver rafmagnstæki þar. Ég kveikti nú ekki alveg á hvaða raftæki það væru en hann mátti sko alveg fara í gegnum óhreina þvottinn minn. Svo fattaði ég að ég var með gömlu fartölvuna hennar Tinnu (hún virkar ekki eins og hún á að gera og því tók ég hana til Íslands). Hann var nú fljótur að sjá að þessi fartölva var forngripur og opnaði hana ekki einu sinni. Svo sá hann þráðlausa lyklaborðið mitt sem ég fékk með paddanum. Ég geymi lyklaborðið enn í kassanum svo það rispist ekki. Tollarinn minn spurði mig hve mikið þetta hefði nú kostað??? Ha!!!! Hvað meinar maðurinn? Ég sagði honum sem var að ég hefði fengið þetta í afmælisgjöf og þetta væri lyklaborð við paddann minn. “Ha, ertu með iPad með þér??? Spyr hann mig nú. Ég hélt það nú, hann væri í handtöskunni minni. Hann rýkur beint í handtöskuna mína aftur (munið, hann var búinn að skoða allt sem ég hafði í henni). Þar fann hann paddann minn og spyr mig hvar ég keypti hann. Ég sagði honum eins og var að maðurinn minn hafi gefið mér hann í afmælisgjöf. “Já en ertu með kvittunina fyrir hann???” Nei svaraði ég því þetta var afmælisgjöf og ég hafði ekki fengið kvittun með gjöfinni. Hann segist þá þurfa að taka paddann og ég geti komið á morgun með kvittunina til að sanna að hann sé keyptur á Íslandi.

Ég bara missti málið og fór næstum að gráta. Ætlar maðurin virkilega að taka paddann af mér??? Jú hann sagðist verða að gera það, þetta væri vinnan hans. En ég benti honum á að hann hafði nú ekki einu sinni séð paddann þegar hann skoðaði í handtöskuna mína, heldur hafði ég sagt honum frá honum. Jú jú hann viðurkenndi það, en það breytti svo sem engu, ég þyrfti að sanna það að hann hefði verið keyptur á Íslandi. Svo kom þarna einhver yfirmaður og útbjó eitthvert málanúmer á mig og paddann minn. Ég ligg hálfgrátandi fram á borðið hjá manninum og segist bara ekki trúa því að hann ætli að taka hann af mér. En ef hann geri það þá er sko eins gott að hann fari vel með gripinn og að það komi ekki EIN rispa á hann. Hann fann greinilega afskaplega til með mér en sagðist bara vera að vinna vinnuna sína. Saman fórum við í gegnum paddann til að reyna að finna einhverja dagsetningu um það hvenær ég byrjaði að nota hann svo ég gæti sannað að hann væri keyptur á Íslandi, en við fundum ekkert.

Paddinn minn var núna kominn með eitthvað málanúmer og við bæði komin í tölvuna hjá tollinum og ég með grátstafinn í kverkunum. Þá allt í einu fær frúin hugljómun: “bíddu nú við…. ef þú leyfir manninum mínum að komast inn í heimabankann sinn í tölvunni þinni þá getur hann sýnt þér að paddinn var keypur á Íslandi”. Tollaranum leyst mjög vel á þetta og við rukum fram til að sækja Villa, og þennan sofandi. Innan við 2 mínútum síðar gátum við sýnt þeim að paddinn var sko víst keyptur á Íslandi og ég fékk að fara með hann heim. Mig grunar að manninum hafi verið létt þegar hann horfði á eftir þessari erfiðu konu með paddann sinn ganga út úr flugstöðinni :-)

Tollarinn sagði mér að þegar fólk væri að ferðast með svona dýran grip, þá yrðu þau að hafa kvittunina með. Kæru lesendur, hvaða líkur haldið þið að séu á því að ég fari aftur í flugvél án þess að hafa kvittunina með mér???

Þetta er í fyrsta sinn sem ég er stoppuð í tollinum og að lenda í þessu með paddann minn olli því bara að ég fékk nett áfall og ég hef bara ekki getað bloggað um þetta fyrr :-)

Brekkuskógur

Á föstudaginn var mættum við fjölskyldan í Brekkuskóg. Þar höfðum við fengið úthlutað sumarbústað í viku. Þetta er gamall, lítill sumarbústaður en okkur líður afskaplega vel í honum. Á laugardeginum kíktu góðir vinir í heimsókn og við skemmtum okkur konunglega :-)

Annars höfum við bara legið í leti og farið í pottinn þess á milli. Nú er verið að hlaða batteríin fyrir næsta ferðalag og undirbúning fyrir það.

Prince George

Þá er ég komin heim frá Prince George. Það var frábært að vera þar hjá dóttur minni. Við höfðum það ósköp notalegt við mæðgurnar. Við vorum með bílaleigubíl allan tímann og innifalið í verðinu voru 1050 km. Ég hins vegar "túrhestaðist" akkúrat ekki neitt. Það eina sem við gerðum var að fara í búðir og versla aðeins :-) Enda skemmtum við okkur ágætlega. Ég held ég hafi tekið alveg heilar fjórar myndir og þar af voru þrjár af Tinnu Rut og Justin.

Almennt finnst mér mjög stressandi að vera með bílaleigubíl því ég er svo hrædd um að hann rispist eða eitthvað svoleiðis. Þannig að ég passaði alveg sérstaklega vel upp á hann. Svo þegar ég skilaði honum þá spurði daman "og hvað er búið að keyra hann mikið?". Ég sagði henni rúmlega 130Km. Henni fannst þetta nú eitthvað ótrúlega léleg keyrsla á frúnni :-) Svo átti ég bara að láta hana fá lyklana og einhverjir gaurar myndu fara yfir bílinn síðar þann sama dag. Ég sagðist nú ekki alveg vera sátt við það, því hvað ef einhver kæmi og rispaði bílinn eftir að ég er búin að skila honum og áður en þeir fara yfir hann??? Ég ætla sko ekki að fá einhvern stjarnfræðilega háan reiknin í bakið. Það endaði með því að daman bauðst til að koma út og skoða bílinn fyrir mig. Ég þakkaði henni kærlega fyrir og til að bæta aðeins í fékk ég líka nafnið á henni, bara svona til öryggis.

Það er ekki tekið út með sældinni að leigja frúnni bíl :-)

Loks mætt til Prince George

Lokahluti ferðarinnar hingað til Prince George gekk mjög vel. Flugið frá New York til Vancouver er álíka stutt og frá Íslandi til New York, eða um 5 og hálfur tími (minnir mig). Þetta er fínn flugtími, hægt að horfa á tvær myndir og lesa smá, á milli þess sem maður borðar :-)

Immigration í Vancouver var algjör andstæða þess í New York. Engin biðröð og þetta tók ekki nema um 2 mínútur. Það má svo sem taka það fram að lent var um 1 að nóttu í Vancouver en ekki seinni part eins og í NY, en það er sama.

Hótelið sem ég gisti á í Vancouver var frábært. Þar var allt til alls og mér fannst verst að vera þar bara eina nótt :-)

Svo loks lá leiðin til PG. Það tók því nú varla að setjast niður því um leið og ég var búin að spenna mig vorum við lent kannski smá ýkjur, en flugið tók bara um 50 mín.

Það var yndislegt að hitta hana Tinnu mína aftur :-)


- Posted using BlogPress from my iPad

Tæknigellan

Jæja þá er ég komin til New York. Flugið hingað gekk bara vel. Mannhafið við immigration var alveg með ólíkindum en það tók sjálfsagt ekki nema um 45 mín að komast í gegnum þar.

Nú er ég búin að fá mér að borða og fann stað til að hlaða iPoddinn fyrir næsta flug. Mér datt svo í hug að athuga hvort JFK byði upp á ókeypis nettengingu. En svo virðist ekki vera heldur komu upp skilaboð í paddann að ég gæti downloadað app sem heitir Boingo Og í gegnum þetta app gæti ég tengst netinu í klukkutíma í senn og það verður gjaldfært af iTunes reikningnum mínum. Snilld. Villi minn, segðu svo að ég sé technically challenged :-)

Nú er bara að bíða eftir næsta flugi og að komast loks á hótelið í Vancouver. Vona bara að ég sofni ekki hér og missi af fluginu mínu. Get ekki neitað því að ég sé þokkalega þreytt.


- Posted using BlogPress from my iPad