Snilld

Eins og Villi hefur bloggað um þá slasaði Rúnar Atli sig um daginn með þeim afleiðingum að brjóta upp úr tveimur framtönnum (báðar fullorðinstennur) og önnur þeirra losnaði. Þessi lausa virðist vera að festa sig aftur og ég fer svo með hann til tannsa aftur á fimmtudaginn og þá bara vona ég að tönnin verði orðin pikkföst.

Þetta gerðist á föstudaginn. Á laugardaginn fór gæinn út að leika sér í fótbolta og kom svo til mín og sagði að það hefði komið smá slys og ég mætti ekki verða brjáluð. Ég varð að fara út með honum svo hann gæti sýnt mér. Kom þá í ljós að boltinn hafði óvart farið í eina rúðu og brotið hana.

Ég velti svo fyrir mér hvort hann kæmist í gegnum sunnudaginn án einhvers atviks - og sem betur fer þá gekk það nú eftir. Hann komst í rúmið í gærkveldi án þess að brjóta eitthvað eða slasa sig. Svo var komið að mánudegi; eftir skóla fór hann út að leika og kom svo haltrandi inn og alveg að drepast í fætinum. Eðlilega spurði ég hvað hefði eiginlega komið fyrir. Jú sko hann sparkaði í eitt tré. Þegar ég forvitnaðist um hvers vegna í ósköpunum hann væri að sparka í tré. Þá vildi hann bara athuga hvort hann gæti sparkað svo fast að eitthvað myndi detta niður úr trénu.

Þessi snilld hlýtur að koma úr föðurættinni :-)

Brot ofan á brot

Tannbrot í gær, rúðubrot í dag. Ætli Rúnar Atli komist í gegnum daginn á morgun án þess að brjóta eitthvað???

Lilongwe

Við höfum verið ansi dugleg við að taka upp úr kössum og koma dótinu okkar fyrir. Það fer m.a.s. að styttast í að við setjum myndir upp á veggi og þá verður þetta allt komið. Húsið er að verða að heimlinu okkar og það er yndisleg tilfinning.

Villi byrjaður að vinna og Rúnar í skólanum. Þannig að lífið er að komast í fastar skorður og bráðum kemst ég af stað með saumaskapinn.

Rúnari líst vel á skólann sinn og er ánægður með kennarann. Það var reyndar frí bæði í gær og dag í skólanum. Í júlí urðu uppþot hérna í Malawi þar sem á bilinu 15 - 19 manns létu lífið (áreiðanlegar tölur eitthvað á reiki) og það var búið að boða til nýrra mótmæla í gær og dag. Þannig að skólinn tók þá ákvörðun að hafa bara lokað, eins voru mörg fyrirtæki lokuð í gær. En á síðustu stundu var mótmælunum frestað en þrátt fyrir það var bærinn víst svo til mannlaus í gær fyrir utan löggur á rölti og eftirliti. En í dag er allt komið í samt lag aftur, nema krakkarnir í skólanum fá annan frídag og veit ég að Rúnar er ekkert ósáttur :-)

Nú þarf ég að fara að huga að garðyrkjunni því hér er vor og þá sjálfsagt rétti tíminn til að huga að slíku. Það hlýtur að vera sama hvort maður sé á suður- eða norður hvelinu, vorið hlýtur að vera tíminn til að setja niður. Philomone, garðyrkjumaðurinn, er að undirbúa beðin fyrir mig, hann er búinn að róta upp moldinni og þrífa allt. Þannig að nú virðist allt til reiðu. Ég hlakka til að koma einhverju niður, en ég hef ekki ákveðið hvað ég ætla að rækta. Mér datt í hug tómatar, gulrætur, og rabbabari. Eins einhverjar kryddjurtir. Þetta verður spennandi.

Ég losna ekki við moskítóflugurnar - þær éta mig lifandi þessar elskur. Ég byrja alla morgna á því að kveikja á coils og set út um allt hús, eins spreyja ég eitri á mig en ekkert virkar. Spurning hvort ég drepi mig bara ekki á þessu eitri - í stað þess að losna við moskítóflugurnar :-)

Ferðasaga

Ég hef verið alveg sérlega blogg-löt undanfarið en ætla að reyna að bæta úr því :-)

Við lögðum af stað frá Windhoek á Dæjanum á föstudagsmorgni og hlökkuðum við til ferðarinnar. Því verður hins vegar ekki neitað að ég var ansi smeyk vegna þess að við vorum með kerruna okkar í eftirdragi og ég var bara ekki viss um að Dæjinn minn hefði það. Hvað ef það væru brattar brekkur á leiðinni; gæti bílinn drifið upp þær með kerruna?? Ég sá alveg fyrir mér að einhvers staðar yrðum við bara hreinlega að skilja kerruna eftir, eða alla vega að skilja dót úr henni eftir. En það var nú svo sem ekki mikill farangur í kerrunni, eiginlega bara töskurnar okkar sem við komum með frá Íslandi.

En sem sagt við lögðum af stað og fyrsta daginn var nú ekki keyrt mjög langt, einhverja 500 km. Sem er eins gott því við lögðu heldur seinna af stað en til stóð. En við náðum á náttstað fyrir myrkur. Svo var lagt af stað eldsnemma daginn eftir því þá þurfti að keyra heldur lengra, held það hafi verið um 800 km. Við gistum á flottu hóteli í Katima Mulilo og það fór vel um okkur. Kerran var til engra vandræða því Namibía er svo flatt og vegirnir breiðir og beinir. Ég keyrði m.a.s. einhvern hluta leiðarinnar :-)

Þennan dag vorum við rúmlega 10 tíma á ferð og ég þakka bara fyrir að Rúnar Atli er góður í bíl og engin bílveiki sem gerir vart við sig (gerist mjög sjaldan). Svo lá leiðin í gegnum Botswana og inn í Zimbabwe. Þar gistum við tvær nætur í Victoria Falls á ótrúlega flottu hóteli. Við ákváðum að vera einn aukadag þar til að slappa af og hlaða batteríin fyrir næsta legg ferðarinnar.

Við gerðum nú ekki mikið í Victoria Falls, við fórum að sjálfsögðu að skoða fossana sem eru alveg ótrúlega mikilfenglegir. En annað gerðum við svo sem ekki. Við vorum þarna fyrir tveimur árum og þá gerðum við fullt af túristahlutum og nenntum því bara ekki í þetta skipti. Það var mjög gott að bara taka hlutunum rólega og skoða í matvöruverslanir - þar var allt í boði sem hægt er að láta sér detta í hug. Það virðist enginn vöruskortur vera þar.

Mér finnst alveg meiri háttar gaman og gott að vera þarna, það fer svo vel um mann og fólk er svo vinalegt. Seinna kvöldið okkar fórum við að borða á Boma Restaurant sem er frábær staður. Það er mikið trommushow þar sem gestir taka virkan þátt og Rúnar Atli stóð sig frábærlega. Eins fékk hann málað ljón og sebra á kinnarnar. Þetta mátti ekki þrífa af í nokkra daga á eftir :-)

Nú var kominn tími til að halda áfram og fara inn til Zambíu og gistum við næst í Lusaka. Sú borg er alveg svakaleg, lætin og umferðin eru ótrúleg. Við komum reyndar inn í borgin á háannatíma og það tók okkur um klukkutíma að komast í gegnum miðbæinn og að hótelinu sem var hinum megin í borginni. Svo voru endalausir sölumenn að ganga á milli bílaraðanna að selja allt milli himins og jarðar. Það er ekki séns að ég hefði þorað að keyra í borginni.

Daginn eftir kom loks að því að keyra síðasta legginn og komast "heim".

Ferðin gekk mjög vel og hvergi lentum við í vandræðum á landamærum, smá ævintýrum kannski eins og Villi hefur bloggað um :-) Það var ótrúlega lítil umferð alla þessa leið, frá Namibíu til Malawi og átti ég von á einhverju allt öðru.

Það var mjög fallegt að keyra þessa leið og sérstaklega var gaman að keyra í gegnum Zambíu, hérna megin við Lusaka. Það var svo fallegt, við keyrðum í gegnum endalausa fjalladali og mikill gróður út um allt. Það er bara eins gott að ég vissi ekki af þessum fjallvegum því þá hefði ég sko ekki þorað að taka kerruna með :-) En Dæjinn klikkaði ekki og fór upp allar brekkur án þess að finna fyrir því að hafa eitthvaði í eftirdragi. Á þessari leið lentum við m.a. á eftir kosningabílum, þar sem einhver frambjóðandinn var að auglýsa sig. Það voru stór gjallarhorn á öðrum bílnum sem bílstjórinn notaði óspart til að spila einhverja tónlist á útopnu. Það var erfitt að taka framúr bæði þessum bílum sem öðrum því það voru svo svakalega stórar holur í veginum sem maður sá ekki fyrr en komið var að þeim. En þetta hafðist nú allt.

Það var mjög gott að komast loks á leiðarenda og þurfa ekki að fara í bíl strax daginn eftir. Þá var bara hægt að skella sér í að taka upp úr kössum :-)

Styttist í þetta

Nú eru tvær vikur í brottför og ég segi bara eins og er að ég er komin með smá hnút í magann. Bæði vegna undirbúnings flutninganna og ferðalagsins sjálfs. Enn og aftur er ég að pakka niður, það eru ekki nema átta mánuðir síðan ég pakkaði síðast niður og ég er alveg komin með upp í kok af þessu. Við Villi flytjum nú "létt", það eru örfáir kassar sem fara vegna okkar, ætli þeir verði ekki fjórir. En það er sonurinn, það er ekki hægt að segja að hann flytji "létt" eins of foreldrarnir. Í þessum töluðum orðum er stofan undirlögð undir Playmo því það þarf að sjálfsögðu að sortera allt áður en því verður pakkað. Ég er nú að vona að ég klári þennan pakka í dag og geti þá fljótlega skellt mér í Legóið - það verður sko ekki minna mál en Playmóið.

Um leið og ég er að pakka þá er ég að reyna að ganga þannig frá íbúðinni að Dagmar geti flutt inn. Hún kemur náttúrulega með sína búslóð og því þarf að gera pláss fyrir hana. Þannig að nú er bara verið að henda og verða sjálfsagt farnar nokkrar ferðir á Sorpu.

Svo er það ferðalagið sjálft. Þar sem við eigum bíl í Namibíu munum við keyra þaðan yfir til Malawi. Við höfðum alltaf gert ráð fyrir að keyra: Namibía, Botswana, Zimbabwe, Mosambík og loks Malawi. En svo var Villa bent á aðra leið, þ.e. að fara í gegnum Zambíu og sú leið virðist töluvert styttri. Þannig að við ákváðum að fara frekar þá leið.

Við erum ansi róleg hvað gistingu á leiðinni varðar og höfum ekki enn pantað gistingu. Við eigum nefnilega eftir að ákveða nákvæmlega hvernig við ætlum að gera þetta, þ.e hvað ætlum við að keyra mikið á dag og þess háttar. En það hlýtur að fara að koma, kannski ekki seinna vænna :-)

- Posted using BlogPress from my iPad

Tinna Rut og Justin

Þetta er ein af örfáum myndum sem ég tók þegar ég var hjá Tinnu Rut. Gæðin eru nú ekkert sérstaklega mikil en það verður að hafa það.

Nett áfall

Eins og ég hef bloggað um áður, þá fékk ég iPad2 (hér eftir kallaður paddi) í afmælisgjöf. Þetta er algjör dúndurgræja og ég er svo ánægð með hana. Þegar við fórum til Svíþjóðar og Danmerkur í júní tók ég að sjálfsögðu þetta töfratæki með mér. Stundum báðu krakkarnir um leyfi til að fá að leika sér á paddanum og ég af minni alkunnu góðmennsku veitti þeim náðarsamlegast leyfi. Þar sem ég átti ekki hulstur utan um paddann var ég mjög meðvituð um að rispa ekki gripinn. Því varð alltaf að vera til taks viskastykki eða einhver mjúk tuska til að leggja á borðið undir paddann. Krakkarnir voru með þetta alveg á hreinu og pössuðu mjög vel upp á gripinn.

Svo lá leið mín til Prince George til hennar Tinnu minnar og að sjálfsögðu tók ég paddann með. Þar keypti ég hulstur um gripinn og gat því andað aðeins léttara hvað rispur varðar. Eins og ég hef áður bloggað um átti ég yndislegan tíma hjá henni dóttur minni.

Ferðalagið heim gekk vel, var doldið langt en ókey, ég lenti á Íslandi um miðnætti og var mjög spennt að hitta strákana mína aftur. Ég er nýbyrjuð að taka fullan toll þegar ég lendi hérna heima – núna í sumar frá Svíþjóð var í fyrsta sinn J Ég sem sagt keypti mínar vínflöskur sem leyfilegar eru og m.a.s. sígarettur (fyrir einvherja ónefnda) J Taskan mín kom fljótlega út og ég var tilbúin að hitta gæjana mína sem biðu mín. Annar þeirra var reyndar hálfsofandi að bíða eftir mér en það dró ekki úr spenningnum hjá mér að hitta þá.

Nú var ég tilbúin að ganga í gegn og hitta strákana, kemur þá ekki einn tollari og vill endilega tala við mig og skoða varninginn minn. Hann bað mig voða kurteislega hvort ég vildi ekki koma og leyfa sér að skoða í töskurnar mínar. Ég hélt það nú – ekki málið. Hann byrjar að skoða tollinn minn og þar var allt í lagi (glætan að ég myndi þora að taka meiri toll en ég má taka með mér inn í landið) J Svo biður hann mig að setja töskurnar í gegnum skannan – ekki málið. Nú vill hann fá að skoða í handtöskuna mína og það var minnsta mál. Þar var ég með paddann og poddann, reyndar tvo því ég var með minn og Tinnu; ásamt einhverju öðru smálegu. Tollarinn reyndar fattaði ekki að ég var með padda en ég vissi það ekki fyrr en síðar.

Svo vill hann fá að skoða í stóru ferðatöskuna því hann hafði séð í skannanum að ég væri með einhver rafmagnstæki þar. Ég kveikti nú ekki alveg á hvaða raftæki það væru en hann mátti sko alveg fara í gegnum óhreina þvottinn minn. Svo fattaði ég að ég var með gömlu fartölvuna hennar Tinnu (hún virkar ekki eins og hún á að gera og því tók ég hana til Íslands). Hann var nú fljótur að sjá að þessi fartölva var forngripur og opnaði hana ekki einu sinni. Svo sá hann þráðlausa lyklaborðið mitt sem ég fékk með paddanum. Ég geymi lyklaborðið enn í kassanum svo það rispist ekki. Tollarinn minn spurði mig hve mikið þetta hefði nú kostað??? Ha!!!! Hvað meinar maðurinn? Ég sagði honum sem var að ég hefði fengið þetta í afmælisgjöf og þetta væri lyklaborð við paddann minn. “Ha, ertu með iPad með þér??? Spyr hann mig nú. Ég hélt það nú, hann væri í handtöskunni minni. Hann rýkur beint í handtöskuna mína aftur (munið, hann var búinn að skoða allt sem ég hafði í henni). Þar fann hann paddann minn og spyr mig hvar ég keypti hann. Ég sagði honum eins og var að maðurinn minn hafi gefið mér hann í afmælisgjöf. “Já en ertu með kvittunina fyrir hann???” Nei svaraði ég því þetta var afmælisgjöf og ég hafði ekki fengið kvittun með gjöfinni. Hann segist þá þurfa að taka paddann og ég geti komið á morgun með kvittunina til að sanna að hann sé keyptur á Íslandi.

Ég bara missti málið og fór næstum að gráta. Ætlar maðurin virkilega að taka paddann af mér??? Jú hann sagðist verða að gera það, þetta væri vinnan hans. En ég benti honum á að hann hafði nú ekki einu sinni séð paddann þegar hann skoðaði í handtöskuna mína, heldur hafði ég sagt honum frá honum. Jú jú hann viðurkenndi það, en það breytti svo sem engu, ég þyrfti að sanna það að hann hefði verið keyptur á Íslandi. Svo kom þarna einhver yfirmaður og útbjó eitthvert málanúmer á mig og paddann minn. Ég ligg hálfgrátandi fram á borðið hjá manninum og segist bara ekki trúa því að hann ætli að taka hann af mér. En ef hann geri það þá er sko eins gott að hann fari vel með gripinn og að það komi ekki EIN rispa á hann. Hann fann greinilega afskaplega til með mér en sagðist bara vera að vinna vinnuna sína. Saman fórum við í gegnum paddann til að reyna að finna einhverja dagsetningu um það hvenær ég byrjaði að nota hann svo ég gæti sannað að hann væri keyptur á Íslandi, en við fundum ekkert.

Paddinn minn var núna kominn með eitthvað málanúmer og við bæði komin í tölvuna hjá tollinum og ég með grátstafinn í kverkunum. Þá allt í einu fær frúin hugljómun: “bíddu nú við…. ef þú leyfir manninum mínum að komast inn í heimabankann sinn í tölvunni þinni þá getur hann sýnt þér að paddinn var keypur á Íslandi”. Tollaranum leyst mjög vel á þetta og við rukum fram til að sækja Villa, og þennan sofandi. Innan við 2 mínútum síðar gátum við sýnt þeim að paddinn var sko víst keyptur á Íslandi og ég fékk að fara með hann heim. Mig grunar að manninum hafi verið létt þegar hann horfði á eftir þessari erfiðu konu með paddann sinn ganga út úr flugstöðinni :-)

Tollarinn sagði mér að þegar fólk væri að ferðast með svona dýran grip, þá yrðu þau að hafa kvittunina með. Kæru lesendur, hvaða líkur haldið þið að séu á því að ég fari aftur í flugvél án þess að hafa kvittunina með mér???

Þetta er í fyrsta sinn sem ég er stoppuð í tollinum og að lenda í þessu með paddann minn olli því bara að ég fékk nett áfall og ég hef bara ekki getað bloggað um þetta fyrr :-)